Resonantie geeft de mogelijkheid tot communicatie tussen hersendelen (afb: univ. van Freiburg)

Het schijnt dat hersencellen over langere afstanden met elkaar communiceren via trillingen of, beter gezegd, resonantie. Dat concluderen Franse en Duitse wetenschappers op basis van computersimulaties.
De hersens vormen voor het overgrote deel nog steeds een groot mysterie. Hoe hersencellen over langere afstanden met elkaar communiceren was een bron van louter speculatie. Zo zouden er een soort ‘snelwegen’ zijn tussen de diverse hersendelen of er zouden trillingen in het spel zijn, maar niemand had enig idee hoe dat zou kunnen werken. Nu beschrijven Gerald Hahn van het CNRS-instituut UNIC Gif-sur-Yvette (F) et. al. in het open blad PLoS Computational Biology de mogelijkheid dat netwerken van neuronen kunnen resoneren om trillingen te versterken, waardoor die veel verder reiken. Ze komen tot die conclusie op basis van een computermodel. Ze analyseerden daarmee hoe de signalen door de hersens zouden kunnen wandelen.
De onderzoekers benadrukken dat de simulatie niet is gebaseerd op onrealistische netwerkeigenschappen. Er hoeft ook niet een soort elektrische ‘gangmaker’ in de hersens te zitten om die resonantiecommunicatie mogelijk te maken. Resonantie is mogelijk met relatief weinig zwakke verbindingen zoals die in de hersens bestaan. Dat betekent dat een netwerk van hersencellen kan oscilleren rond een bepaald activiteitsniveau als resultaat van remming en activering. Die netwerken, zo gaat de verklaring verder, hebben voorkeursfrekwenties net als een vioolsnaar. Als een activiteit dezelfde frekwentie heeft, dan kan er resonanctie ontstaan, waardoor de trillingen verder reiken dan zonder. De onderzoekers denken dat het vermogen van een netwerk om van voorkeurfrekwentie te veranderen een rol zou kunnen spelen hoe de informatie verwerkt wordt.

Bron: Alpha Galileo