Glendon Parker met een pluk antiek haar (afb: LLNL)
Politiemensen maar ook andere beroepsgroepen zoals archeologen verlaten zich bij het vaststellen van de identiteit steeds meer op het DNA-bewijs. Het schijnt dat de eiwitverdeling in haren net zo veel zegt (of beter: zou kunnen zeggen) over de identiteit van de (voormalige) drager als een DNA-spoor, stelt onderzoeker Glendon Parker van het Lawrence Livermore-lab in de VS.
Je kunt op basis van DNA in haar het DNA-profiel van de ex-drager vaststellen, maar het probleem met DNA is dat het vrij snel ontleedt, afhankelijk ook van de omgeving. Eiwitten hebben daar wat minder last van. Aan die eiwitten zijn persoonsgebonden verschillen waar te nemen. Dan hebben we het over verschillen in de opbouw van eiwitten, die bestaan uit reeksen aminozuren.
Glendon Parker en zijn medeonderzoekers zeggen nu dat aan de hand van de eiwitstructuren in haren de identiteit van de eigenaar bijna net zo goed zou zijn vast te stellen als met een DNA-profiel. Daartoe hebben ze een procédé ontwikkeld, dat ze meteen maar hebben laten octrooieren.
De onderzoekers gebruikten voor hun proefnemingen tot zo’n 250 jaar oude haren uit graven in Londen en het graafschap Kent. Daarnaast analyseerden ze haren van 76 levende proefpersonen. De onderzoekers keken naar de haarschacht (het deel van het haar dat je ziet). Daarin vonden ze 185 plaatsen op eiwitten waar zich verschillende aminozuren kunnen bevinden. Dat zou voldoende zijn om een mens uit een miljoen te kunnen identificeren, zeggen de onderzoekers.
“DNA is zekerder”
Volgens forensisch deskundige Kathrin Yen van de universiteit van Heidelberg is dat onvoldoende om iemand met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te kunnen identificeren, maar de methode zou wel aanvullend kunnen zijn als het ‘spoor’ er slecht aan toe is.
Een punt is dat een enkele afwijkende base in een gen niet direct leidt tot een verandering in het bijbehorende eiwit. Yen: “DNA is voor de identificering biostatistisch gezien veel zekerder dan de eiwitmethode.”
Parker en de zijnen hopen meer onderscheidende kenpunten te vinden, zodat op basis van een analyse van de eiwitstructuur het mogelijk wordt met een haar een enkele persoon te kunnen aanwijzen in de wereldbevolking (zo’n 7,3 miljard mensen). De onderzoekers denken dat ze met hun eiwitmethode nu zijn aanbeland in een fase waarin DNA-profilering net werd gebruikt. “Of ook daadwerkelijk identificering alleen op basis van de eiwitanalyse als toereikend zal worden gezien, zal in vervolgonderzoek bewezen moeten worden”, zegt critica Yen. En als dat er ooit van komt, dan moeten we beginnen met het opbouwen van eiwitprofieldatabanken.
Bron: der Spiegel