Schade aan ruggenmerg hersteld met ruggenmergachtige stof (?)

Hersteld ruggenmerg

In rood aangegeven de weer aangegroeide zenuwcellen (afb: Samuel Supp)

Een gel, die lijkt op ruggenmerg-materie, zou muisjes die verlamd waren door schade aan dat ruggenmerg weer hebben laten lopen. Zou er dan toch eindelijk een oplossing zijn voor dwarslaesies? Dat moet de praktijk nog uitwijzen.
Schade aan zenuwcellen in het centrale zenuwstelsel (hersens en ruggenmerg) herstelt niet. Al tientallen jaren zijn onderzoekers aan het speuren naar methoden om dat ‘euvel’ te verhelpen. Regelmatig kun je ook in dit blog verhalen gelezen over gelukte proefnemingen in deze, maar voor zover mij bekend is dé oplossing nog steeds niet gevonden. Nu lees ik in New Scientist weer een verhaal dat veelbelovend klinkt. De muisjes zouden een paar weken na de behandeling weer hebben gelopen. De gel lijkt wat samenstelling betreft over de materie tussen de zenuwcellen in het ruggenmerg. Het zou ook zorgen voor ‘prikkels’ die het herstel bevorderen.
Samuel Stupp van de Northwestern-universiteit in Chicago en medeonderzoekers bedachten de formulering van de gel. Die bestaat stukjes eiwit die zichzelf in water verbinden tot lange, vezelachtige eiwitketens. Als die eiwitten werden ingespoten in het ruggenmerg van de aan de achterpoten verlamde muisjes vormden die eiwitvezels op de schadeplek een gel.
76 verlamde muisjes kregen een behandeling met of de eiwitvezels of een zoutoplossing bij wijze van placebo. Dat gebeurde een dag nadat de muisjes waren beschadigd aan hun ruggenmerg. Na vier weken konden de met de eiwitvezeltjes behandelde muisjes weer lopen, die met een zoutoplossing behandeld waren niet.
Volgens de onderzoekers zou de gel geholpen hebben bij het aangroeien van de doorgesneden zenuwvezels. Normaal wordt na beschadiging van het zenuwweefsel een isolerende bindweefsellaag gevormd. De gel zou ook de doorbloeding ter plekke hebben verbeterd, waardoor er voldoende voedingsstoffen naar de beschadigde locatie konden worden aangevoerd dan anders mogelijk zou zijn.
Stupp: “De mate van het herstel en het harde bewijs in een model dat ernstige beschadiging bij mensen weerspiegelt maakt deze behandeling beter dan alle andere benaderingen.” Andere behandelingen zoals met stamcellen, veranderingen van genen of met eiwitten zouden volgens hem alle problemen met veiligheid en/of effectiviteit hebben.

Lopen

Het loopvermogen werd op twee manieren beoordeeld. De muisjes kregen een cijfer voor de enkelbeweging, de lichaamsstabiliteit, hun gang en stappen. De gelmuisjes scoorden drie keer beter dan de placebomuisjes (hoeveel is drie keer nul? as). Ook werden de achterpootjes in een kleurstof gedoopt waarmee de muisjes over een smalle strook wit papier moesten lopen. Daaruit bleek dat zowel de stapbreedte als -lengte was verbeterd (ten opzichte van wat? as). “Dat zou aangeven dat er meer weer aangegroeide axonen (celuitlopers; as) de spieren activeren”, zegt de onderzoeker.

Dat herstelvermogen zou komen van de aminzozuurvolgorde in korte stukjes aan de einden van de eiwitmonomeren. Die zouden signalen afgeven aan receptoren van de ruggenmergcellen die het herstel bevorderen. Door het niet-signaaldeel van de eiwitten te veranderen veranderde het herstelresultaat ook. Dat zou dan weer liggen aan het ‘bereik’ van de vezeltjes: hoe langer hoe meer receptoren er konden worden aangesproken (zo begrijp ik het; as).

Ja, en nu maar afwachten of het bij mensen ook zo werkt. Probleem is alleen dat je de proef op de som alleen kunt nemen bij mensen wier ruggenmerg net beschadigd is. Anders vormt zich die isolerende bindweefsellaag en zal zelfs deze ‘wondergel’ geen verbetering brengen (denk ik=as).

Bron: New Scientist

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.