De gekkogrijper werkt ook in vacuüm (foto: INM)
Lang zijn onderzoekers aan het puzzelen geweest hoe gekko’s het toch voor elkaar kregen om moeiteloos tegen de gladste materialen op te lopen en zich zelfs ondersteboven langs een plafond te kunnen bewegen. Inmiddels lijkt dat raadsel opgelost, het is een systeem van minuscule haartjes die mechanisch worden ‘gestuurd’ en de krachten in het geding zijn Van der Waalskrachten, en sijpelen zo langzamerhand de eerste toepassingen door. Onderzoekers van het Leibniz-instituut voor nieuwe materialen hebben de gekkotechniek toegepast op een hanteertechniek voor kwetsbare onderdelen. Ze hebben het principe in zo verre vervolmaakt, dat het ook werkt in het luchtledige.
Onderdelen met een (uiterst) kwetsbaar oppervlak zijn normaal in de halfgeleider- en elektronische industrie. Die onderdelen moeten vaak verschillende processtappen ondergaan, waar die voor moeten worden getransporteerd. Daar zijn grijpers voor, maar die kunnen schade veroorzaken of er kunnen resten op de producten achterblijven. Er zijn zuignapsystemen, maar die werken niet in vacuüm. De gekkogrijper, Gecomer gedoopt, kent dat probleem niet. “Kunstmatige, mikroskopische haartjes, de zogenaamde gekkostructuren, hechten aan voorwerpen. Door mechanische manipulatie kun je de hechting aan en uit zetten. Daarmee kun je objecten snel verplaatsen”, zegt Karsten Moh van NMI. “Deze techniek is vooral geschikt voor vacuüm, omdat zuignappen daar niet meer werken.” Op een glad oppervlakken kunnen met de gekkogrijper krachten tot 100 gram per vierkante centimeter wordt uitgeoefend. Moh: “Bij onze proeven is het systeem na 100 000 cycli nog steeds volop functioneel.” Er wordt nu gerkt aan een systeem om de gekkogrijper ook bruikbaar te maken voor gekromde en ruwe oppervlakken zoals lenzen. Daarbij wordt ook gekeken of dat hechtproces ook via andere media als licht, temperatuurverandering, een elektrisch of een magneetveld kan worden gestuurd.
Bron: Alpha Galileo