Nederlandse artsen zijn terughoudend met het gebruik van medicijnen en behandelingen bij oudere patiënten. Die terughoudendheid zou niet te maken hebben met de leeftijd, maar met het welbevinden van de oudere patiënt en/of de geringe kans op verbetering, zo stellen de onderzoekers van, onder meer, het medisch centrum van de VU.
De onderzoekers bekeken overlijdensgevallen tussen augustus en november 2010 en of daarbij al of niet bewust een einde aan het leven is gemaakt. De behandelende artsen vulden een vragenlijst van de onderzoekers in. Het ging om 6600 (overleden), eenderde daarvan werd uiteindelijk tussen de 65 en 79 en een kwart boven de 80. De oudste patiënten waren vaak ongetrouwde vrouwen en leden vaker aan dementie dan de 80-minners. In 37% van de gevallen werd niet behandeld of werd die behandeling stopgezet. Dat gebeurde vaker bij de 80-plussers (42%), dan bij de groep 65 tot 79 jaar (36%) en de 17 tot 64 jaar (25%). Dan ging het met name om kunstmatige voeding. Het stoppen of niet behandelen met antibiotica was nummer twee. Het niet (meer) toedienen van medicijnen (56% over de hele groep) gebeurde bij 80-plussers tweeënhalf keer vaker. Als reden voor het niet (meer) behandelen gaven de artsen op dat er, naar hun inschatting, geen kans op succes was (72%) en de geringe verbeteringen van verdere behandeling (62%). Ook de waardigheid en wensen van de patiënt werden genoemd, vooral bij 80-plussers.
In meer dan de helft (56%) van de gevallen werd er niet over levensbeëindiging gesproken, meestal (93%) omdat dat onmogelijk was (waarom dan ook; as). Volgens 35% van de artsen hadden de beslissingen ten aanzien van de behandeling niet geleid tot het bekorten van het leven, 27% stelde dat de beslissing het leven met een week zou hebben bekort. Leeftijdsdiscriminatie is dan ook niet aan de orde, denken de onderzoekers. De behandeling van oudere patiënten is volgens hen vooral gericht op het welbevinden van de, oudere, patiënt.
Bron: Eurekalert