Mobieltjes zijn niet heel erg milieuvriendelijk, vooral niet de ‘slimme’ versie, waarvoor relatief veel schaarse materialen worden gebruikt. De vervangingsnelheid is hoog, waarbij het ‘oude’ meestal nog perfect werkende toestel ‘verdwijnt’. Slechts een magere 3% wordt gekringloopd om er de waardevolle materialen uit te halen voor hergebruik. Volgens een artikel in Chemical & Engineering News (C&EN) is alleen het goud en zilver in de 1,8 miljard mobieltjes die dit jaar worden afgedankt al 2,5 miljard dollar waard (een kleine € 2 miljard). Er zijn ook andere manieren om de mobiele afvalberg te verkleinen, schrijft redacteur Alex Scott.

Elk mobieltje bevat vrij veel dure en ook zeer zeldzame materialen. Een deel daarvan kan, met de huidige technieken, uit de afgedankte toestellen gehaald worden, maar er zijn ook andere strategieën om de mobiele afvalberg te verkleinen. Een redelijk slim idee is de modulaire telefoon, waarbij maar een gedeelte hoeft te worden vervangen om helemaal vooraan in de kekke mobiele markt te blijven. Scheelt een hoop rommel, maar of fabrikanten daar voorstander van zijn valt te betwijfelen.  Een ander aangrijpingspunt is het kringloopproces. Zoals gesteld is van een deel van de kostbare materialen in een telefoon maar terug te winnen uit een mobieltje. Dan gaat het niet alleen om bepaalde materialen, maar ook om de opbrengst. Meer dan 95% van de kostbare materialen valt er niet terug te winnen, vaak minder. Uiteindelijk, schrijft Scott, heeft de consument het laatste woord. Zonder zijn/haar medewerking gaat elk initiatief de mist in. Dat lijkt me simpel op te lossen door statiegeld op telefoons te zetten. Dat krijg je terug… enz. Dat is toch een heel oud systeem en het werkte vrij goed (tot de supermarkten fiks dwars gingen liggen). Bij witgoed is zo’n systeem ook ingevoerd, wat let ons?

Bron: Eurekalert