Het ‘gouden’ hart van de verbinding (twee gekoppelde benzeenringen) is waterafstotend en zorgt samen met de lading op de uitlopers voor aan aantasting van het celmembraan (links) (afb: UCSB)

Onderzoekers van de universiteit van Californië in Santa Barbara hebben, ‘per ongeluk’ een verbinding gevonden die mogelijk een eind kan maken aan de dreigende antibioticacrisis. Steeds meer bacteriën worden ongevoelig voor de huidige antibiotica. Bij muisjes leek het nieuwe antibioticum, aangeduid met COE2-2hexyl, goede resultaten bij nu bijna onbehandelbare bacteriebesmettingen te bereiken.
De ontdekking van het nieuwe antibioticum was een gelukkig toeval. Het Amerikaanse leger zocht mogelijkheden om mobieltjes ook in het (oorlogs)veld op te laden. Aangezien de onderzoekers bacteriën als krachtcentraletjes beschouwden onderzocht een groep onder leiding van Guillermo Bazan de mogelijkheden van een bacteriële batterij (zeker nooit aan zonnecellen gedacht; as). Later kreeg een van de stoffen die daarbij gebruikt werd meerwaarde als antibioticum.

“Toen gevraagd werd of die stoffen ook gebruikt konden worden als antibiotica dachten we dat die erg giftig waren voor menselijke cellen, zoiets als bleekwater”, zei onderzoeksleider Michael Mahan. “De meeste waren giftig, maar een niet en die bleek elke bacterie te doden die we hebben getest.”
Het lijkt er op dat de bacteriën tegen deze stof geen resistentie kunnen ontwikkelen, stellen de onderzoekers en dat is juist het grote probleem bij de huidige antibiotica die nu worden ingezet.
Het opmerkelijke van de stof zou zijn dat verschillende functies van bacteriecellen onklaar maakt. “Zo lijkt het middel het celmembraan aan te tasten, wat op zijn beurt weer allerlei functies verstoort”, zegt medeonderzoeker David Low enigzins onzeker. “Dat zou wijzen op een breedspectrumgebruik.”
In hun artikel hebben de onderzoekers het over een geconjungeerde elektrolyt (aangeduid met COE2-2hexyl, wat niet echt een scheikundige naam is). Het verstoort het membraan door, onder meer, de waterafstotende werking van het ‘gouden hart’ van de verbinding (twee benzeenringen) en de ladingen op het eind van de ketens. In het persbericht wordt niet vertelt om wat voor een verbinding het precies gaat.

Voorlopig zullen er nog wel wat meer proeven moeten worden genomen om de veiligheid voor en bruikbaarheid bij mensen vast te kunnen stellen, alvorens het middel in de klinische praktijk zal/mag worden toegepast.

Bron: Science Daily