Inderdaad, maar praten ook

Vloeken schijnt je wel degelijk wat op te leveren, hebben onderzoeksters uitgevonden. Ze komen tot die conclusie op basis van literatuuronderzoek.

De onderzoeksters onderzochten in de wetenschappelijke literatuur onderzoek dat zich met vloeken bezig heeft gehouden. Ze kwamen tot de conclusie dat met vloeken dingen zijn te bereiken die met ander vormen van taalgebruik onmogelijk zouden zij geweest.
Ze vroegen zich ook af hoe dat komt. Daar kwamen de onderzoeksters niet uit. Geen van de daarover ontwikkelde theorieën geeft een afdoende verklaring waar dat vermogen van vloeken op gebaseerd is, stellen ze in hun artikel. De klassieke conditioneringstheorie, die vloeken in verband brengt met ervaring met straf in de jeugd, geeft een aanvaardbare verklaring voor sommige aspecten, maar die blijft in gebreke bij zaken met geheugen en ervaringen met vloeken. De onderzoeksters achten het ook niet wenselijk (en wellicht ook onethisch) op dit terrein proeven met kinderen te doen. Dat hiaat zou kunnen worden opgevuld door volwassen proefpersonen naar hun herinneringen uit hun jeugd te vragen.
Als belangrijk onderzoeksthema op dit terrein zien de onderzoeksters op de eerste plaats het geheugen. Daarnaast zouden ook andere aspecten moeten worden bekeken zoals emoties die bij vloeken ontstaan, de gevolgen van vloeken voor de vloeker e.d. Ook is de leeftijd waarop de vloekervaring is opgedaan van belang, vinden ze.

Habitat

Het vervelende bij dit soort onderzoek is dat je dat heel lastig kunt doen in de natuurlijk habitat van de vloeker. Hoe ‘voorbeeldig’ is een onderzoek naar vloeken in een labomgeving? Ook de proefpersonen zijn van belang. Nu wordt veel van dit soort onderzoek gedaan met studenten. Hoe representatief is dat? Ook zou wel eens gekeken mogen worden naar de (mogelijke) verschillen van het effect van vloeken in verschillende culturen. Kortom de wetenschappers zijn op het punt van vloeken bij lange na nog niet uitonderzocht.

Bron: the Guardian