Onderzoekers rond Feng Guo van de universiteit van Indiana hebben van klompjes hersencellen een primitief ki-systeem gemaakt voor spraakherkenning. Voorlopig is het alleen nog maar een bewijs dat dat zoiets ook kan.”We hebben nog een lange weg te gaan.”

Het hersenklompje geïntegreerd in een elektronisch systeem. Hersen-ki? (afb: Fen Guo et.al/Nature)

De (in een elektronisch systeem geïntegreerde) hersenklompjes moesten 240 geluidsfragmenten van Japanse medeklinkers van acht personen (m) herkennen, zonder dat ze tijdens dat leerproces verteld werd of de reactie goed of fout was. Aanvankelijk was de score bijzonder laag: 30% tot 40% goed. Na twee dagen extra leren verbeterde dat tot percentages tussen de 70% en 80%. Als de onderzoekers voorkwamen dat het het hersenklompje extra celverbindingen aanmaakte, dan hielp extra leren niet.

Het idee achter dit experiment is dat ki-systemen enorme hoeveelheden energie verbruiken in het leerproces.  In vergelijking met ki-systemen als ChatGPT hebben hersens maar een minuscule fractie aan energie nodig. Een andere beperking van siliciumchips is dat geheugen en verwerking gescheiden zijn anders dan in onze hersens.
De onderzoekers zouden met Brainoware, zoals ze het systeem noemden, hebben aangetoond dat dat belangrijke goede eigenschappen had om echte taken uit te voeren bij een relatief kort leerproces, waarbij het energieverbruik en de computerkosten laag waren.

Overigens is de term spraakherkenning die de onderzoekers gebruiken in dit geval misschien niet helemaal het goede woord. Het ging meer om sprekerherkenning: wie heeft de tekst uitgesproken?

Bronnen: New Scientist, scinexx.de