Jonathan Porritt
Oplossingen voor onze klimaatdoeleinden zijn relatief eenvoudig, maar lang niet iedereen wil die wegen bewandelen. Om niets van het ‘goede leven’ weg te hoeven gooien worden er nogal eens boude (en vaak stompzinnige) voorstellen gedaan om de broeikasgassen terug te dringen. Jonathan Porritt, stichter/directeur van de organisatie Forum for the Future stelt in een artikel in de Britse krant the Guardian dat de enige realistische oplossing duurzaamheid is. “Geloof niet in de waterstof- en kernenergieonzin.”
Nu na het vertrek van Trump de hele wereld overtuigd zou zijn van een (netto)nulemissie van broeikasgassen in 2050, gaan er stemmen op om waterstof en kernenergie aan te prijzen als oplossingen voor een ‘koolstofloze’ toekomst. Kernenergie, schrijft Porritt, zit jarenlang opgescheept met stijgende kosten en steeds langere opleveringstermijnen terwijl die sector nog steeds geen oplossing heeft voor de afval- en veiligheidsproblemen die aan kernenergie kleven.
Daar staat tegenover, schrijft hij, dat de werkelijke vernieuwbare energiebronnen zoals zon en wind elk jaar weer goedkoper en rendabeler worden. Hij denkt ook dat een combinatie van hernieuwbare bronnen, slimme opslag en energetisch rendement die bronnen energie kunnen leveren naar behoefte waar ook ter wereld.
Nu de vorderingen naar een koolstofloze toekomst ondermaats zijn vrezen sommigen dat we zonder kernenergie die ‘koolstofloze’ toekomst in 2050 nooit zullen bereiken zonder kernenergie. Die zorgen zijn reëel, stelt Porritt. Niet alleen kernenergie maar ook waterstof zou onze problemen moeten verlichten. Waterstof wordt als ‘schone energie’ aangemerkt, maar voor het zover is zou er op het gebied van de waterstofproductie een ware revolutie moeten worden ontketend, vindt Porritt.
Nu is 98% van de waterstof die geproduceerd wordt (115 miljoen ton) grijs, dat wil zeggen gemaakt van aardgas of kolen. Die productie levert jaarlijks 830 miljoen ton CO2 op, oftewel 2% van de totale broeikasgasuitstoot. Die 2% bestaat voor het overgrote deel uit wat blauwe waterstof genoemd wordt, waarbij de koolstofdioxide wordt afgevangen en opgeslagen. Nog veel minder is de productie van wat groene waterstof wordt genoemd, waarbij hernieuwbare energie wordt gebruikt om water te splitsen. Volgens Porritt zijn zowel blauwe als groene waterstof veel duurder dan het klimaatontwrichtende grijze product. Ik (=as) zou daar aan willen toevoegen dat het energieverspilling is om duurzame energie op te offeren aan de productie van waterstof. Er gaapt volgens de scribent een diepe kloof tussen de werkelijkheid en het vooruitzicht dat groene waterstof een (deel)oplossing zou kunnen zijn van het probleem om tot een (netto)nuluitstoot in 2050 te komen.
Volgens Porritt hebben we groene waterstof nodig maar niet voor de opwekking van energie, voor verwarming of voor de aandrijving van auto’s maar voor ‘moeilijke’ sectoren zoals de staal- en cementindustrie en voor de scheepvaart. Vooral de gas- en oliebranche gokt op waterstof, maar die is er volgens Porritt alleen maar op uit het definitieve afscheid uit te stellen.
Nucleaire sector
Ook de nucleaire sector heeft zich, in elk geval in het Verenigd Koninkrijk, gemengd in de roep om waterstof. In februari heeft de kernenergieraad in het VK, waarin zowel energie als overheid is vertegenwoordigd, een waterstofrapport afgescheiden waarin voor kernenergie een belangrijke rol is weggelegd.
Volgens Porritt is dat rapport uitgegaan van een spectaculaire en volledig speculatieve vermindering van de kosten voor de elektrolyse van water. Dat hele plan is volgens de criticus een ramp. Kernenergie zal altijd veel duurder zijn dan duurzame energie, stelt hij, en het is onmogelijk de aantallen nieuwe kerncentrales te bouwen in komende tien jaar ter vervanging van de centrales die moeten sluiten.
Er zijn mensen die waterstof zien als vervanging van aardgas, maar bij de winning van waterstof uit de splitsing van water gaat een hoop energie teloor. Ideeën over het produceren van miljoenen tonnen blauwe waterstof, noemt Porritt dan ook absurd. Waarvan, bij deze, akte.
Bron: the Guardian