De twee aluminiummembraantjes (afb: Lecoq en Kotler/NIST)
Het blijkt dat dat rare kwantumverschijnsel verstrengeling ook van toepassing is op ‘macroscopische’ voorwerpen. Onderzoekers bleken in staat twee aluminium-membraantjes te verstrengelen. Ook blijkt het mogelijk te bepalen of twee macroscopische voorwerpen verstrengeld zijn geraakt. Lees verder
Een kwantumcircuit (afb: Aalto-universiteit)
Elektronspin van het ‘bitelektron’ wordt gemeten door die van een buurelektron (rood) te meten (afb: RIKEN)
Een groep RIKEN-onderzoekers in Japan hebben een huzarenstukje uitgehaald. Ze hebben de elektronspin van een kwantumstip gemeten zonder die te verstoren. Dat is zo bijzonder omdat in die rare kwantumwereld de meting van een toestand die kwantumtoestand verandert. Die prestatie zou de komst van het kwantumrekentuig weer een stap dichterbij brengen, dunkt me.Helemaal begrijpen doe ik het overigens niet. Ik waarschuw je maar vast. Lees verder
De proefopzet met links de resonator met daarin opgesloten een rubidiumatoom dat zich verstrengeld met een lichtpuls (afb: MPI)
Iedereen die weet heeft van het bestaan van de kwantummechanica kent vast ook wel het verhaal van de doodlevende kat van Schrödinger dat moet duidelijk maken (nou ja, duidelijk; as) wat superpositie is, het zich tegelijkertijd bevinden in twee toestanden. Ik heb altijd gedacht dat dat verhaal ook vertelt dat het meten aan een superpositiesysteem die superpositie ook meteen verstoord (maar zoals al vaker hier gezegd en getoond: ik ben een leek op alle gebied). Dat zou dan betekenen dat je dat gedachtenexperiment van Schödinger nooit zou kunnen uitvoeren, maar nu lees ik dat onderzoekers van het Max Planck-instituut voor kwantumoptica het (dat) toch geflikt hebben. Lees verder
Stephanie Wehner van de TU Delft (afb: TU Delft)
Er wordt veel geschreven en gedelibereerd over kwantumcomputers en de grote ‘zegeningen’ die die apparaten ons zouden kunnen brengen. Die ‘zegeningen’ zitten nog, maar intussen hebben kwantumonderzoekers van de TU Delft alvast eens de contouren van een kwantumweb omschreven. Die zou er wel eens eerder kunnen zijn dan de kwantumcomputer. De onderzoekers hebben het over enkele jaren. Lees verder
De William Herschel-telescoop op La Palma bij een ander experiment
Verstrengeling is een van de vele eigenaardigheden van de kwantummechanica, waar geen klassieke verklaring voor bestaat. Er is al verschillende malen aannemelijk gemaakt dat die verstrengeling geen ‘spookbeeld’ is. Nu lijkt het er op dat onderzoekers onomstotelijk hebben aangetoond dat die verstrengeling niet te verklaren is door mazen in de proefopzet. Ze gebruikten daarbij het licht van quasars als ‘kosmische toevalsgeneratoren’ of ‘dobbelstenen’ en twee telescopen op het Canarische La Palma (de William Herschel-telescoop en de Telescopio Nazionale Galileo) als ontvangst- en meetstation. Lees verder
Links de ‘trommelvelletjes’ van aluminium, rechts het siliciumbalkje (afb: Mika Sillanpää/Aalto-univ. en, R. Riedinger et al)
Onderzoekers zijn er in geslaagd trommelvelachtige structuren en inkrimpende en uitzettende siliciumbalkjes met elkaar te verstrengelen. De trommelvelletjes en microbalkjes zouden met het blote oog waarneembaar zijn (vooropgesteld dat die in goede conditie zijn), in ieder geval met een vergrootglas. We hebben het dan over het verschijnsel dat Einstein ooit spookachtig noemde. Verstrengeling lijkt niet alleen in de wereld van elektronen en atomen voor te komen. Dat biedt mogelijkheden. Lees verder
Een kwantumchip met 20 regelbare en meervoudig te verstrengelen kwantumbits van de uni van Wenen (afb: univ. va n Wenen)
Laten we nog maar even aannemen dat kantumcomputers wondermachines zijn, maar vooralsnog kampen onderzoekers op dit terrein met grote problemen, waarvan instabiliteit lang niet de enige is. Nu zou het onderzoekers gelukt zijn een kwantumchip met maar liefst twintig kwantumbits te hebben gemaakt, waarbij kwantumbits onderlinge, meervoudige verstrengeling vertoonden. Het zou de grootste kwantumchip zijn met stuurbare kwantumbits, waarbij meervoudige verstrengeling is aangetoond. Lees verder
De lancering vorig jaar van de Micius-satelliet (foto: BBC)
Verstrengeling, de kwantumeigen-schap dat deeltjes tot op grote afstand aan elkaar gekoppeld zijn, is en blijft een raar fenomeen. Nu blijkt dat, als je trucs gebruikt, die verstrengeling zich niet door afstand laat beperken. Chinese onderzoekers maken melding van een succesvolle overdracht van verstrengelde atomen tussen de nabije ruimte en aarde over een afstand van 1200 km, waarbij de fotonen verstrengeld waren over een afstand van 100 km. Ze denken al aan een heel nieuw kwantuminternet. Een andere onderzoeksgroep zou vanaf de aarde kwantumtoestanden gemeten hebben op 38 000 km van onze blauwe planeet. Komt kwantumcommunicatie er aan? Lees verder
Een foto van een atoomkwantumbit (afb: Debnath&Edwards)
Het vordert met de traagheid van een slak, het onderzoek dat uiteindelijk moet leiden tot die ‘almachtige’ kwantumcomputer. Het lijkt er op dat er nu twee elkaar rivaliserende technieken naar voren komen: een die het houdt bij het ‘vangen’ van ionen, de ander gebaseerd op conventionelere techniek (waarbij ook supergeleiding wordt gebruikt). Wat ook een groot voordeel van deze ontwikkeling vergeleken bij het recente verleden is, dat in beide stromingen de kwantumcomputers programmeerbaar zijn. Het gaat dan overigens nog steeds om computers met maar weinig kwantumbits. Het grote werk moet nog beginnen. Lees verder