Schrödingers kat gefotografeerd

Met verstrengeling werd een foto gemaakt van een object dat de kamer niet kon 'zien' (foto: univ.van Wenen)

Met verstrengeling werd een foto gemaakt van een object dat de kamer niet kon ‘zien’ (foto: univ.van Wenen)

Ik ga het je niet uitleggen, want ik snap er zelf ook weinig van, maar curieus is het zeker: een camera die een foto maakt van een geteleporteerd beeld. Teleportatie is in de kwantummechanica een fenomeen waarbij ‘objecten’ op grote afstand zijn over te brengen zonder dat die ‘objecten’ die afstand ook daadwerkelijk hoeven af te leggen. Dat is mogelijk door het (al weer) onbegrijpelijke verschijnsel verstrengeling, waarbij de kwantumtoestand van twee ver uiteenliggende deeltjes zijn gekoppeld (verstrengeld). De camera maakt dus een foto van iets dat ie niet kan waarnemen.
Lees verder

D-Wave-machine toch kwantumcomputer?

D-Wavecomputer

D-Wave-computer toch een kwantumcomputer?

Sedert het Canadese bedrijf D-Wave Systems in 2011 zijn eerste ‘kwantum-computer’ introduceerde, werden die verhalen van het bedrijf met een grote korrel zout genomen. Kwantum? Ammehoela. Nu schijnt er voor het eerst een bewijs te zijn dat zich bij die apparaten van D-Wave ook echt kwantumverschijningen voordoen in de zogenaamde ‘kwantumprocessors’ en wel het voor gewone stervelingen mysterieuze fenomeen van verstrengeling . Lees verder

Een kwantumcircuit is zo eenvoudig nog niet

Kwantumchip

De chip van de toekomst?

Britse, Nederlandse  (TU Delft) en Japanse onderzoekers hebben in een gezamenlijk project een functioneren-de, redelijk ingewikkelde kwantum-schakeling gemaakt van silicium, waarmee zowel fotonen zijn te genereren als (dat onbegrijpelijke fenomeen) verstrengeling mogelijk is. De schakeling bestaat uit twee fotonenbronnen op een silciumchip die kwantummechanisch met elkaar wisselwerken. Volgens de onderzoekers kan het kwantumdinkske gebruikt worden voor de verwerking van informatie en voor moeilijke kwantumoptische experimenten.
Lees verder

Klassieke drager kan verstrengeling veroorzaken

Niet verstrengelde verstrengeling

Uitwisseling van kwantumtoestanden tussen A en B zonder verstrengeling

Kwantum-verstrengeling tussen een zender en een ontvanger, laten we ze Jan en Truus noemen, is mogelijk via een niet-verstrengelde klassieke informatiedrager, zo hebben drie onderzoeks-groepen onafhanklijk van elkaar vastgesteld. Dat had de fysicus met de in dit verband opmerkelijke naam Toby Cubitt, destijds werkzaam bij het Duitse Max Planck-instituut voor kwantumoptica, al in 2003 voorspeld. Kwantumverstrengeling is een manier om als geheim of privaat bedoelde communicatie ook daadwerkelijk geheim of privaat te houden en geldt als ‘onbreekbaar’.

Lees verder

Verstrengelde atomen

Met behulp van een lichtdeeltje hebben natuurkundigen Lukas Slodička en Markus Hennrich van de universiteit van Innsbruck, voor zover bekend, voor de eerste keer twee van elkaar gescheiden atomen ‘verstrengeld’ met behulp van één foton (lichtdeeltje). Kwantumverstrengeling houdt in dat de toestand van het ene verstrengelde deeltje iets zegt over die van de ander. De deeltjes zijn, zou je kunnen zeggen, hun ‘onafhankelijkheid’ kwijt. Verstrengeling zou een rol kunnen spelen in, bijvoorbeeld, de communicatie tussen kwantumcomputers.
Volgens de onderzoekers is deze verstrengeling veel effectieverer dan wat tot nu toe vertoond is op dit terrein en is het mogelijk die verstrengeling veel gerichter te doen plaatsvinden.
KwantumverstrengelingLicht van het eerste atoom gaat direct en van het tweede via een spiegel naar de lichtgeleider. Op die manier wordt een afstand van 1 m tussen beide atomen gesimuleerd (foto: Uni Innsbruck)

Verstrengeling is voor ‘gewone mensen’ tamelijk onbegrijpbaar fenomeen waarbij deeltjes zelfs op grote afstand nog ‘weet’ hebben van elkaars kwantumtoestand. De verstrengeling die het tweetal gerealiseerd heeft, wordt veroorzaakt door een enkel foton (lichtdeeltje), zoals in 1999 voorspeld door de theoretici Carlos Cabrillo en Peter Zoller. Om de twee, in dit geval, bariumatomen te verstrengelen, werden ze in een zogeheten ‘ionenval’ gevangen, werd de temperatuur sterk verlaagd en werden de atomen aangeslagen (in een hogere energiestand gebracht). Licht dat ontstaat door terugval naar de niet-aangeslagen toestand van een atoom werd opgevangen in een lichtgeleider. Licht van het andere atoom werd via een spiegel in dezelfde lichtgeleider opgevangen om zo een ‘virtuele’; afstand tussen beide atomen te simuleren van 1 meter (gigantisch voor een atoom). Als de lichtdetector aan het eind van de lichtgeleider niet meer ‘weet’ van welk atoom het licht afkomstig is, betekent dat beide atomen kwantummechanisch verstrengeld zijn.
Het grote voordeel van deze methode is dat er veel minder vaak hoeft te worden gemeten om verstrengeling te constateren dan met de methoden die tot nu toe gebruikt worden.
Bron: Alpha Galileo