Zebravisjes (afb: WikiMedia Commons)
Onderzoekers in Zweden hebben een geleidend polymeer ontwikkeld dat zich in levende vissen met hulp van lichaamseigen stoffen omvormt tot elektrodes. Het idee is dat deze techniek onder meer gebruikt kan worden om voor therapeutische doeleinden machine/hersencontacten te creëren (onder veel meer, schijnt het). Lees verder
De nanodeeltjes bleken inderdaad in de hersentjes van zebravisjes terecht te zijn gekomen (afb: Jean-Michel Rabanel)
De bloed/hersen-barrière is bedoeld om ons brein (en van andere organismen) te beschermen tegen kwalijke ‘invloeden’. Dat maakt het lastig om medicijnen in de hersens te krijgen. Onderzoekers van het Canadese nationale instituut voor wetenschappelijk onderzoek (INRS) denken een methode gevonden te hebben om dat toch voor elkaar te krijgen. Lees verder
Herstel van het ruggenmerg in beeld. De gliacellen (rood gekleurd) vormen een brug, waarna zenuwcellen (groen) volgen (afb: Duke-univ.)
Schade aan het ruggenmerg bij mensen herstelt slecht. Een breuk in die ‘hoofdleiding’ , een dwarslaesie, van het zenuwstelsel is defintief, met verlamming als gevolg. Dat is niet bij alle dieren zo. Zebravisjes hebben het vermogen schade aan het ruggenmerg te herstellen. Onderzoekers van de Duke-universiteit (VS) proberen er achter te komen hoe dat herstelproces verloopt en daarbij trekt vooral het eiwit CTGF hun aandacht, een groeifactor. Ook mensen bezitten zo’n groeifactor die het in zebravisjes wonderbaarlijk goed doet.. Gliacellen spelen bij die zebravisjes een belangrijke rol bij dat herstel, terwijl bij zoogdieren die juist verantwoordelijk zijn voor de blijvende barrière. Je vraagt je dan wel af: Wat ging er mis in de evolutie (maar daarover een andere keer)? Lees verder
Een schematische voorstelling van de 10 000-lenzenmikroskoop (univ. v. Wenen)
Met behulp van een chip met 10 000 mikrolenzen hebben onderzoekers van de universiteit van Wenen de hersenactiviteit van zebravisjes op celniveau in beeld gebracht. Dat was al mogelijk, met behulp fluoreserende eiwitten, maar met dit multilenssysteem zou de activiteit in grotere delen van de hersens in een keer kunnen worden waargenomen. Bij de relatief kleine hersens van het zebravisje (zo’n 100 000 cellen) was het mogelijk de activiteit in de hele hersens te volgen. Volgens onderzoeker Alipasha Vaziri was het tot nu toe niet mogelijk tegelijkertijd de activiteit van grotere hersennetwerken op celniveau te volgen. “Juist dat hebben we nodig om te begrijpen hoe de hersens allerlei prikkels verwerken of bewegingen sturen.” Lees verder
Schubben van zebravisjes zijn prima geschikt om kandidaatstoffen voor medicijnen voor botziekten mee te identificeren, zo blijkt uit promotie-onderzoek van medisch bioloog Erik de Vrieze aan de Radboud-universiteit. Dat zou betekenen dat voor de ontwikkeling van die medicijnen minder proefdieren als muizen en ratten nodig zijn. De visjes schijnen er ook weinig last van te hebben. De schubben groeien gewoon weer aan.En bij het verwijderen van de schubben gaat de zebravis niet dood; de schubben groeien gewoon weer aan. Lees verder