De nieuwe 72 bits-kwantumchip van Google wordt door Marissa Giustina van de UCSB in het kwantumki-lab gemonteerd (afb: Google)
Vorige maand meldde Google dat zijn 54-bitskwantumcomputer het stadium van de kwantumsuprematie was binnengetreden. Dat wil zeggen dat die excercities heeft uitgevoerd waar de beste digitale computer zijn tanden op stuk bijt of waar die duizenden jaren aan zou moeten rekenen. Volgens IBM-onderzoekers klopt dat niet. Lees verder
Stephanie Wehner werkt in Delft aan een kwantuminternet (afb: TU Delft)
Met de kwantumcomputer wordt het ook nodig een kwantuminternet te bouwen. De Europese Unie heeft een onderzoeksprogramma opgezet dat de bouwstenen voor zo’n kwantumweb moet opleveren. De eerste fase daarvan is al onderweg. In Nederland wordt gebouwd aan een nog primitief kwantumnetwerk met als voorlopig centrum QuTech van de TU Delft. Daarin zijn verbindingen met drie andere steden in Nederland voorzien. Ooit is ARPA-net zo begonnen, de voorloper van het wereldwijde web. Lees verder
De nieuwe 72 bits-kwantumchip (Bristlecone) van Google wordt door Marissa Giustina van de UCSB in het kwantum-ki-lab gemonteerd (afb: Google)
Ach ja, steeds maar weer die kwantum-computer. Komt ie wel, komt ie niet en als ie komt kan ie dan wat? Ik meld hier regelmatig vorderingen aan dat front, maar de kwantumcomputer lijkt veel overeenkomsten te vertonen met de fusiereactor: diens toekomst ligt gemiddeld 50 jaar verderop en dat verandert niet. Google zegt nou dat zijn kwantumcomputer een berekening heeft gemaakt waartoe de beste digitale supercomputer niet toe in staat is. Dan heb je het over de superieure mogelijkheden van de kwantummachine: kwantumsuprematie. Of dat klopt moeten we nog maar even afwachten. Lees verder
De 19 bits-kwantumprocessor van Rigetti (afb: Rigetti)
Onderzoekers in Australië rond Michelle Simons hebben de communicatie tussen kwantumbits, die tezamen een logische poort vormden, 200 keer versneld. In dit blog kom je met enige regelmaat berichten over de (in mijn ogen erg trage) ontwikkeling van kwantumcomputers tegen. Als het over dat type rekentuigen gaat wordt er vaak in superlatieven gesproken, maar ik heb (op gezag van mensen die er echt verstand van hebben) steeds de nadruk op gelegd dat kwantumrekentuigen geen superieure alleskunners zijn. Hoe het wel zit vertelt Kevin Hartnett in Quanta Magazine. Lees verder
Het konininginnenprobleem met aan bord van 5×5 en (dus) vijf koninginnen met rechts het gebruikte model (afb: univ.van Innsbruck)
De twee kwantumstippen zijn verborgen onder de poorten G1 en G2. RG is het reservoir waar de elektronen voor de kwantumstippen vandaan komen (afb: uit Nature-artikel)
Hoogstwaarschijnlijk ga ik wel eens in de mist als ik het over kwantumcomputer heb, maar ik meen toch te weten dat instabiliteit van kwantumsystemen een van de grootste zorgen is voor onderzoekers aan kwantumcomputers. Die instabiliteit maakt de uitkomsten van kwantumberekeningen onbetrouwbaar. Nu schijnen onderzoekers van een Australische universiteit de betrouwbaarheid te hebben gemeten van een tweekwabitter op silicium en die zag er veelbelovend (want betrouwbaar) uit. Komt het er nu eindelijk van die geweldige kwantumcomputer of blijft het martelen? Lees verder
Laserlicht (groen) genereert aan de rand van de gaten afzonderlijke fotonen (paars) (afb: Joshua Ziegler)
Door met een ionenbundel gaatjes te boren in tweedimensionaal boornitride ontstaan er kunstmatige atomen die onder normale omstandigheden afzonderlijke fotonen genereren. Hebben we dan eindelijk de stabiele kwantumbits die we nodig hebben voor het nog steeds (al jaren) veelbelovende kwantumrekentuig? De tijd zal het leren. Lees verder
De proefopzet met links de resonator met daarin opgesloten een rubidiumatoom dat zich verstrengeld met een lichtpuls (afb: MPI)
Iedereen die weet heeft van het bestaan van de kwantummechanica kent vast ook wel het verhaal van de doodlevende kat van Schrödinger dat moet duidelijk maken (nou ja, duidelijk; as) wat superpositie is, het zich tegelijkertijd bevinden in twee toestanden. Ik heb altijd gedacht dat dat verhaal ook vertelt dat het meten aan een superpositiesysteem die superpositie ook meteen verstoord (maar zoals al vaker hier gezegd en getoond: ik ben een leek op alle gebied). Dat zou dan betekenen dat je dat gedachtenexperiment van Schödinger nooit zou kunnen uitvoeren, maar nu lees ik dat onderzoekers van het Max Planck-instituut voor kwantumoptica het (dat) toch geflikt hebben. Lees verder
Paul Dirac rond 1930 (afb: WikiMedia Commons)
In principe kun je door het oplossen van de Schrödingervergelijking precies voorspellen welke de eigenschappen van een (nieuwe) verbinding zullen zijn of hoe verbindingen met elkaar reageren. Het probleem is alleen dat die vergelijking wat lastig is op te lossen met de huidige computers. Nu lijkt het er op dat Japanse onderzoekers een algoritme hebben bedacht voor kwantumcomputers waar mee dat ‘klusje’ is te klaren.
Lees verder
De chip van de toekomst?