Een onderzoekster van mummie-DNA (afb: univ van Tübingen)
Je kunt je natuurlijk afvragen welk doel het dient, maar het blijkt dat bij de oude mummies uit Egypte nog, neem ik aan. stukken DNA gevonden zijn. Moderne Egyptenaren hebben genetisch meer gemeen met zuidelijker gelegen Afrikaanse volken dan de oude Egyptenaren. Het verbaast me niks. Overigens zou ik gemummificeerde Egyptenaren niet meteen tot doorsnee-Egyptenaren betitelen. Lees verder
De molecuulstructuur van morfine, heterocodeïne en oripavine en trimeren daarvan (afb: Nucleid Acids Research)
fluorescerend DNA
Biomoleculen zoals DNA, eiwitten en RNA knipperen zo nu en dan. Ze zenden dan licht uit (fluoresceren). Onderzoekers van de Amerikaanse Northwestern-universiteit schijnen de eerste te zijn die dat knipperen hebben waargenomen met behulp van een hoogoplossende beeldtechniek met een resolutie van zo’n 6 nm (1 nm is eenmiljoenste mm). Ze denken dat die techniek nuttig kan zijn bij het bestuderen van ziektes waarbij genmutaties een rol spelen (dat zijn er nogal wat). Lees verder
DNA-sporen op plaats delict worden vooral gebruikt om ‘onomstotelijk’ de aanwezigheid van een verdachte te bewijzen, maar DNA kan veel meer zeggen over de dader. De middelen en de kennis om DNA te ‘doorzoeken’ op allerlei fysieke kenmerken en gewoontes zijn de laatste jaren fiks gegroeid. Krijgen we binnenkort een vrij nauwkeurig profiel van de DNA-bezitter louter op basis van zijn/haar DNA?
Lees verder
De gebroeders Kelly: links ‘aardbewoner’ Mark, rechts ‘ruimtebewoner’ Scott (afb: NASA)
Mars moet veroverd worden en overal zijn organisaties en mensen druk in de weer om die eerste echte sprong in de ruimte te maken (de maan tel ik niet mee, die ligt vlakbij). Er is al gespeculeerd over allerlei ongemakken die de Marsreizigers zullen ervaren, waaronder veranderingen van het genoom door ruimtestraling. Er is nu een eerste bescheiden resultaat van beschikbaar dat er op wijst dat het DNA in de ruimte verandert. Proefpersonen waren de tweelingbroertjes Scott. Ruimtevaarder Scott Kelly heeft 540 dagen in het internationale ruimtestation gezeten, zijn broer Mark slechts 54 dagen verdeeld over verschillende vluchten. Het lijkt er vooralsnog op dat de veranderingen niet blijvend zijn, maar de onderzochte groep is wel piepklein. Lees verder
De drie goudkorreltje gekoppeld aan een circuit met hulp van een DNA-structuur (afb: Nano Letters)
Finse onderzoekers hebben DNA gebruikt als een soort sjabloon voor het maken van een elektrische schakeling met drie minuscule goudkorreltjes. Die vormen tezamen een een-elektrontransistor. Doel van de onderzoekers was de kleinst mogelijk elektonische componenten te maken, die ook bij kamertemperatuur zijn te gebruiken. Lees verder
‘Springende genen’ (LINE1) veroorzaken breuken in het DNA (hier met groen aangegeven) (afb: Salk)
Alle cellen in ons lichaam hebben hetzelfde DNA, leren we op school. De laatste tijd is steeds meer bewijs gekomen dat die regel niet helemaal opgaat. Nu blijkt dat er bij hersencellen nogal wat variëteit is in het DNA. Elke hersencel is een beetje anders, stellen onderzoekers van, onder meer, het Amerikaanse Salk-instituut. Maken die ‘springende genen’ ons uniek? Of misschien wel ziek? Lees verder
Sporen van leven in 3,7 miljard jaar oud gesteente
Op Groenland zijn sporen van leven gevonden, die naar schatting 3,7 miljard jaar oud zijn. Met die vondst zou aannemelijk worden dat het leven op aarde 200 miljoen jaar eerder begon dan tot nu toe aangenomen.
Lees verder
Men neme een watermonster
DNA is op allerlei manieren handig materiaal. Je kunt er misdaden mee oplossen , computergeheugens mee maken, mensen mee genezen, maar ook bepalen welke planten en/of dieren zich op bepaalde plaatsen ophouden. Onderzoekers van de universiteit van Zürich gebruikten het DNA dat ze vonden in rivierwater, om te bepalen welk leven zich daar bevindt. Dat is een stuk simpler dan de klassieke methode: vissen en kijken wat er in je net zit. Lees verder
Links het schema van de homologe recombinatie bij een DNA-breuk. Rechts het simpelweg aan elkaar plakken van de gebroken delen
Identieke stukken DNA kunnen elkaar vinden zonder dat ze daarbij geholpen hoeven worden door andere stoffen. Die theorie bestond al, maar nu schijnen onderzoekers van het Imperial College in Londen en van de Amerikaanse Harvard-universiteit dat te hebben aangetoond aan stukjes dubbelstrenging DNA. Het zou de vierde onafhankelijke demonstratie in glas zijn (dus niet in de cel), waarbij die aantrekking tussen dezelfde basevolgorde op het DNA is aangetoond en daarmee een nieuw bewijs dat de homologe gebieden op, dubbelstrengig DNA elkaar ‘herkennen’. Dat zou dan toch nog eerst in een levende cel moeten worden bewezen. Lees verder