Helpt borofeen natriumbatterij de markt op?

Borofeen ideale 'vulling' voor natriumanode?

Natriumatomen ‘wandelen’ makkelijk door de dalen in het borofeen (l), dat als anodemateriaal prima scoort (r) (afb: Science China Press)

Borofeen is het zusje van het ‘wondermateriaal’ grafeen, met dat verschil dat het ‘geribbelde’ atoomdikke materiaal niet bestaat uit netwerken van koolstofatomen maar uit booratomen. Borofeen zou de veelbelovende natriumbatterij, gezien als opvolger van de, nu dominante, lithiumbatterijen, wel eens de markt op kunnen helpen. Het materiaal kan natriumbatterijen in elk geval een stuk verbeteren, hebben Chinese onderzoekers berekend. Lees verder

‘Huwelijk’ scheikunde en biologie lijkt vruchtbaar

Het synthetische enzym iridiummyoglobine

Iridiummyoglobine met porfyrine (rood). Het synthetische enzym katalyseert reacties zoals in het plaatje links en rechts, waarbij de uitgangsproducten boven aan staan en de producten onder (afb: Lawrence Berkeley-lab)

Scheikundigen hebben altijd met een jaloers oog gekeken naar het ‘gemak’ waarmee biologische systemen de ingewikkeldste verbindingen maken. Nu schijnen onderzoekers van het Lawrence Berkeley-lab in de VS de twee vakgebieden met elkaar ‘in de echt’ verbonden te hebben door in een spiereiwit, myoglobine, het ijzeratoom te vervangen door een iridiumatoom. Met zo’n synthetisch enzym zouden in het lab, en uiteindelijk wellicht in de fabriek, voorheen ‘onmogelijke’ organische verbindingen kunnen worden gemaakt.
Lees verder

Lignine als kunststofvervanger

Lignine als grondstof voor chemie

Bij de universiteit van Wageningen onderzoeken ze de mogelijkheden van lignine als grondstof voor de chemische industrie (afb: WUR)

Lignine is het bestanddeel van hout, dat dat biomateriaal een wat lastige kandidaat maakt als grondstof voor ‘groene’ brandstof. Het schijnt echter prima te combineren met synthetisch rubber. Het resulterende composiet is een slagvaste thermoplast, die, bijvoorbeeld, uitstekend geschikt zou zijn voor autobumpers als vervanger van ABS, zo stelt het Oak Ridge-lab, dat maar meteen een octrooi op de vinding heeft aangevraagd. Lees verder

Ig Nobelprijswinnaar ‘onthoofdt’ koolstofnanobuisjes

Colin Raston en de koolstofnanobuisjes

Ig Nobelprijswinnaars Colin Raston met zijn ‘eierontkoker’

September vorig jaar kreeg Colin Raston van de Flinders-universiteit in Australië nog een Ig Nobelprijs voor een machine om eieren te ‘ontkoken’. Nu heeft Raston ‘wraak’ genomen en heeft voor zijn ontkokingsmachine (VDF) een serieuze toepassing gevonden: het precies op maat snijden van koolstofnanobuisjes. Daarmee zouden die ‘veelkunners’ eindelijk hun beloften op velerlei gebieden kunnen waarmaken, schrijft Futura-Sciences.
Lees verder

Zonnecellen zo licht als zeepbellen

Lichtgewicht zonnecellen op een zeepbel

De cel op een zeepbel

Als gewicht van belang is dan is het natuurlijk mooi dat je zonnecellen kunt maken die nauwelijks wat wegen. Aan het MIT in Cambridge (VS) hebben onderzoekers dat kennelijk voor elkaar gekregen. Die cel is zo licht dat, op een zeepbel gelegd, die intact blijft. De zonnecellen zijn niet efficiënter dan normale cellen, maar hebben een hoog vermogen per gewichtseenheid. Lees verder

Halfautomatisch wapen geprint (bijna)

Het gedrukte Shuty MP1-geweer

De Shuty MP1

Dat je werkende vuurwapens kan maken met 3d-printers is geen nieuws meer, maar dat waren relatief simpele dingen en soms maar een keer te gebruiken (wat fataal fagenoeg kan zijn). Ook een wat ingewikkelder en vervaarlijker wapen als een halfautomatische schetijzer (waar veel kunststof aan zit) schijnt nu bijna helemaal met een printer te maken te zijn, zo bewees volgens het Amerikaanse webblad Wired een 47-jarige timmerman uit West-Virginia. Volgens de man, die zich de schuilnaam Derwood heeft aangemeten, is het wapen, dat 9 mm kogels verspuit, grotendeels met een printer gemaakt. 95% van het geweer bestaat uit kunststof. Het ijzerwerk kwam echter wel uit de winkel. Door het wapen thuis te maken omzeilde hij wel alle wapenwetten. Lees verder

Een nieuw zelfherstellend polymeer voor kunstspieren

Hybride polymeren met opmerkelijke eigenschappen

De stijve kern (groen en geel) met in de ‘oksels’ de supramoleculaire ‘lading’ (afb: Mark E. Seniw, Northwestern-universiteit)

Er schijnt een nieuw (?) wondermateriaal te zijn ontwikkeld in de VS dat zowel een rol kan spelen bij de gerichte afgifte van medicijnen als bij het maken van kunstspieren. In feite gaat het over een klasse materialen: een combinatie van de ‘aloude’ polymeren en de recenter ontwikkelde supramoleculaire polymeren. Dat materiaal, een hybride polymeer dus, schijnt ook zichzelf te kunnen herstellen. Lees verder

Spinnendraad als chemische sensor

Chemische sensor van spinnendraad

De spinnendraaddetector in simpele vorm


Spinnendraad heeft mensen al heel lang geïntrigeerd. Het is sterk en licht en heeft ook nog eens bijzondere optische eigenschappen, waardoor het kan fungeren als (bio)chemische sensor. Aan de polytechnische school in Lausanne (Zwi) achten ze de spinnendraadsensor kansrijk. Spinnendraad wordt inmiddels niet alleen door spinnen meer geproduceerd, maar spinnen doen het nog steeds veel beter en goedkoper.
Lees verder

Lithiumionbatterij ontwikkeld die niet in de fik vliegt

Beschermlaag tegen ontploffen lithiumionbatterij

De kartelige nikkeldeeltje ingebed in polyetheen (afb: Zhen Cheng)

Na is het natuurlijk niet zo dat een lithiumionbatterij om de haverklap in de fik vliegt of ontploft, maar het schijnt toch nog wel eens te gebeuren. Onderzoekers van de Amerikaanse Stanford-universiteit hebben een manier bedacht om die oververhitting tegen te gaan. Als die batterij te warm wordt, dan schakelt de Stanford-vinding de batterij uit. Zodra die weer is afgekoeld kan hij/zij weer stroom leveren. De truc zit ‘m in een kunststoflaag met nikkeldeeltjes. Lees verder

Een mooi plaatje van een materiaalprinter

Materiaalprinter Carbon3D

De Carbon3D-printer trekt het voorwerp als het ware uit de vloeibare hars (onder) (afb: Carbon3D)

De grote hausse lijkt al weer voorbij. Hij verbaast niet meer, de 3d-printer, maar dit plaatje vond ik mooi. Dit schijnt de Carbon3D-printer te zijn van Joseph DeSimone, een hoogleraar aan de universiteit van Noord-Carolina. Hij gebruikte een techniek die al in de jaren 70 was ontwikkeld, de stereolithografie, om ruimtelijke objecten te maken uit vloeistof, die hardt onder invloed van ultraviolet licht. Normaal gesproken bouwen materiaalprinters de voorwerpen laag voor laag op, maar de Carbon3D trekt het voorwerp als het ware uit de vloeibare hars in een listig spel met uv-licht en zuurstof. Strikt genomen is het ding ook helemaal geen printer. De CLIP-techniek maakt de Carbon3D honderd keer sneller dan de laag-voor-laag-3D-printers. Bovendien zouden de materiaaleigenschappen van de door die ‘printer’ gemaakte voorwerpen minstens zo goed zijn als bij spuitgieten. Ford schijnt enthousiast te zijn…

Bron: Wired