Zuurstofconcentratie in de Mrsatmosfeer is onverklaarbaar (afb: NASA)
Voor het eerst zijn onderzoekers er achter gekomen dat de zuurstof in de Marsatmosfeer zich vreemd ‘gedraagt’. De (lage, want maar 0,16%) concentratie varieert met de seizoenen op de rode planeet en de onderzoekers hebben geen flauwe notie hoe dat komt. Lees verder
De combinatie van de zonnecel (boven) met de elektrochemische opslag (afb: Advanced Functional Materials)
Ik vroeg me af of dit echt de eerste in zijn soort is, want deze oplossing ligt zo voor de hand. Ik heb het over een zonnecel in combinatie met een opslagsysteem. Door de TU Wenen wordt dit systeem van zonnecel en opslag als een nieuw concept gepresenteerd. Lees verder
Plankton verzameld in de Stille Oceaan, een mengsel van meercellige organismen, zoöplankton, larven en eencelligen
Drieënhalf jaar hebben onderzoekers met het zeilschip ‘Tara’ op de zeven wereldzeeën gevist naar micro-organismen en vonden vele tot nu toe nog onontdekte ‘beestjes’, aangeduid met de verzamelnaam plankton. Ze zijn van groot belang voor het welzijn van de wereld en zijn bewoners. Plankton zou verantwoordelijk zijn voor de helft van de zuurstofproductie op aarde. Over die speurtocht in een onbekende wereld zijn vijf artikelen in het blad Science verschenen ((1, 2, 3, 4, 5).> Lees verder
De zeer poreuze kobaltfosfide/fosfaatelektrode (foto: Rice-universiteit)
Onderzoekers van de Amerikaanse Rice-universiteit denken met een kobaltkatalysator (kobaltfosfide/-fosfaat) de splistsing van water in zuurstof en waterstof een stuk goedkoper te hebben gemaakt. Waterstof- en zuurstofgas vormen de ‘brandstof’ voor brandstofcellen. Volgens de onderzoekers is de nieuw ontwikkelde kat een stuk beter in het produceren van waterstof als de meeste nu voor de watersplitsing veel gebruikte platinakatalysatoren. Lees verder
Hoewel zuurstof niet beslist een noodzakelijke voorwaarde voor leven is, kan heel veel leven op aarde niet zonder. Hoe en wanneer de grote hoeveelheid zuurstof in de aardatmosfeer is terechtgekomen is onderhevig aan veel speculatie, maar vrij algemeen wordt aangenomen dat de zogeheten cyanobacteriën daar een cruciale rol in hebben gespeeld. Die bacteriën scheiden, net als planten, zuurstof af. Zo’n 2,3 miljard jaar geleden zou er een Grote Zuurstofgebeurtenis hebben plaatsgevonden, wat dat ook moge wezen, en zou de zuurstofconcentratie in de atmosfeer aanzienlijk zijn toegenomen. Onderzoekers van de universiteit van Californië Riverside denken dat die gebeurtenis eerder heeft plaatsgevonden, zo’n 3 miljard jaar geleden, en dat de zuurstofconcentratie honderden miljoenen jaren heeft gefluctueerd. Lees verder
Oceanen blijven een duistere plek in de wereld van de wetenschap, niet het minst doordat we die watermassa’s maar heel oppervlakkig (vrijwel letterlijk) hebben onderzocht of beter gezegd, hebben kunnen onderzoeken. In het jongste rapport van de IPCC wordt de stagnatie in de temperatuursstijging, ondanks de voortdurende stijging van het koolstofdioxidegehalte van de atmosfeer, in verband gebracht met de opnamecapaciteit van oceanen. Hoe dat zit is vrij onduidelijk, vooral ook, dus, omdat we van de oceanen zo weinig weten. Oceanen warmen op, zo veel is zeker. Ze verzuren als gevolg van de gegroeide kooldiooxideconcentratie in de atmosfeer en ze verstikken. Volgens een onderzoek van het de internationale oceaancommissie IPSO zullen de oceanen aan het eind van deze eeuw 1 tot 7% van hun zuurstof kwijt zijn. Dat klinkt niet bijzonder alarmerend, maar is dat wel (zie ook eerder bericht). Deze cascade aan chemische en, dientengevolge, biologische veranderingen zouden de koraalriffen voorgoed kunnen vernielen en ecosystemen ontwrichten met meer giftige algenbloei en kwallen. Het onderzoek is een herhaling van twee jaar terug.
Watermonsters uit de oceanen (foto: Scripps-instituut)
“De gezondheid van de oceanen gaat veel sneller achteruit dan we hadden gedacht”, zegt Alex Rogers van de universiteit van Oxford en wetenschappelijk directeur van IPSO. Rogers heeft het over een ‘dodelijk trio’: aardopwarming, verzuring en zuurstofverarming. De verzuring tast het leven in zee aan. Zo verdwijnen schelpen van zeeslakken. Volgens John Spicer van de universiteit van Plymouth is, in het lab althans, het verdwijnen van zuurstof een groter probleem dan verzuring. Dat zuurstof verdwijnt heeft te maken met de opwarming van het oceaanwater, maar komt ook door minder menging van de warme bovenlaag met de koudere lagen er onder, met verstikking van het zeeleven als gevolg, zo waarschuwen de auteurs van de studie. Nabij de kust kan dat zuurstofarme, diepe oceaanwater naar het oppervlak komen, met ernstige gevolgen voor het leven in de bovenste lagen. Volgens het rapport is daar het grote verlies aan zeeleven voor de Amerikaanse kust bij Californië in de laatste tien jaar aan toe te schrijven. “Voor 2000 kwamen die lage zuurstofconcentraties niet voor”, aldus het rapport. Ondertussen hebben studies aannemelijk gemaakt dat grote vissen die veel zuurstof nodig hebben zoals de marlijn, zullen verdwijnen uit zuurstofarme delen van de oceaan. Volgens Ralph Keeling het oceanografische Scripps-instituut in La Jolla, Californië, geven oceaanmodellen aan dat ze tussen de 1 en 7% zuurstof verliezen. “Dat is al eerder gebeurd bij massauitsterving en nu zien we dat weer gebeuren.” Volgens sommigen zijn de conclusies van het rapport overdreven. “Het is onzin dat het erger is dan twee jaar geleden”, zegt Callum Roberts van de universiteit van York. Hij erkent echter dat de dreiging van het dodelijke trio reëel is. “De oceaanwoestijnen worden groter. Dat zal gevolgen voor de visstand in de komende decennia als we de kooldiooxideuitstoot niet terugbrengen”, zegt Roberts.
Bron: New Scientist
Het ontstaan van leven volgens de Wikipedia op de schaal van een dag.
Niet veel mensen zullen er wakker van liggen, maar zuurstof (b)lijkt veel eerder in grote hoeveelheden op aarde te zijn voorgekomen dan tot nu toe aangenomen. Tot nu toe werd het Grote Zuurstofvoorkomen, belangrijk voor de ontwikkeling van het aardse leven, zo’n 2,3 miljard jaar terug gedacht; ruwweg op de helft van de leeftijd van de planeet. Deense, en andere, onderzoekers zijn tot de conclusie gekomen dat die ‘gebeurtenis’ zeker 700 miljoen jaar eerder moet zijn voorgevallen. Lees verder