Linkerboezem van een 70-jarige patiënt die last heeft van boezemflutter. Zwart is littekenweefsel van een vorige operatie, grijs is het berekende pad waarlangs het flutteren (flapperen; verhoogd hartritme) zou kunnen ontstaan. De kleuren geven het verloop van het boezemflapperen weer (afb: KIT)
Als je maar eenmaal een goed (reken)model hebt van organen, dan zou je, in theorie, geen labproeven meer hoeven doen. Een beetje dat idee. Nou is het natuurlijk altijd het probleem met rekenmodellen dat je de uitkomsten daarvan altijd aan het echte leven moet toetsen, want niet het model is de norm, maar het echte leven (in dit en veel andere gevallen). Rekenmodellen kunnen wel helpen het zoekproces te verkorten. Met die gedachte hebben onderzoekers van, onder meer, het Karlsruher instituut voor technologie (KIT) rekenmodellen voor het hart ontwikkeld op meerdere niveaus: van hartcelonderdelen en cellen tot het hele orgaan. Lees verder
Ik geeft toe dat ik me zelf daar nooit erg het hoofd over heb gebroken, terwijl het toch zo voor-de-hand-liggend is. Hoe weet iemand of een placebo beslist geen werking heeft en zeker geen uitwerking op het verschijnsel dat wordt onderzocht? Het gebruik van een schijnmedicijn moet de nullijn aangeven, maar wat als dat niet klopt? Onderzoekers van de universiteit van Oxford onderzochten hoe secuur hun medische collega’s waren in het gebruik van placebo’s en 
De kledingbranche is een van 